Eamonn McCormack (Irl) Blues Banana Peel Ruiselede (15-04-2024) reporter & photo credits: Marcel info club: Banana Peel info artist: Eamonn McCormack © Rootsville 2024

Het zijn drukke muziekdagen en mijn bluesmobiel draaide overuren. Vandaag bleef ik West-Vlaanderen want het was weer tijd voor een bezoekje aan de Banana Peel in Ruiselede. Bezige bijen daar, maar vandaag was het zoals ze bij Monthy Python plegen te zeggen:” and now for something completely different”, en met Eamonn McCormack hadden ze een bluesrocker pure-sang in huis gehaald.

Enfin, de vraag zou zijn hoeveel blues er in zijn rockgeweld zou zitten. Powertrio’s dat is niet echt mijn ding behalve als het om Rory Gallagher gaat en dat was ook een Ier. De sympathieke Ierse gitarist Eamonn McCormack, geboren in Dublin in 1961, staat al heel wat jaren op de bühne. Al op jonge leeftijd werd hij geïnspireerd door Neil Young en Rory Gallagher, waarmee hij later het podium heeft gedeeld. Zijn laatste album “Eamonn McCormack” dateert ondertussen al van 2023 maar is ook wat meer gevarieerd. In de Banana Peel wordt hij vergezeld van Eddie Karg (Bas & Foot-keys) en Alex Wenz (drums).

Niet totaal uitverkocht dit concert wat begrijpelijk is denk ik gezien niet iedereen liefhebber is van het “zwaardere genre”. Op het einde van de avond toch zou blijken , enfin voor mij dan toch, dat het toch iets teveel van het goede was geweest. Laten we echter niet op de zaak vooruitlopen.

Na de aankondiging van MC Franky en het spelen van de obligate instrumentale intro snerpte Eamonn’s gitaar voor de eerste maal bij ‘From Town To Town’, ‘Down And Out’ en ‘Funky Town’. So far so good dacht ik dan. Wat opviel was de schitterende drummer, die het hele optreden een hemelsbrede glimlach op zijn gezicht zou houden. Dat is wat ik het betere drumwerk noem. Dezelfde pluim kan ik ook geven aan de bassist die zich ontzettend goed van zijn taak kweet en geregeld uithaalde met stevige baslijnen.

Eamonn startte dan ‘Gypsy Woman’, song uit het album “Storyteller” en schakelde enkele versnellingen lager voor een fijne song getiteld ‘A Nite In Life’. ‘Lady Lin’, een ode aan Amelia Earhart, de vrouwelijk vliegtuig pionier, is ook te horen op de nieuwe plaat. Hetzelfde geldt voor ‘Hats Off To Lemmy’, een ode aan Lemmy Kilmister van Motörhead.

Ondertussen hadden we wel een “flatline” bereikt. Verzadiging dus en weinig variatie meer, wat de gig gewoon liet verder kabbelen. McCormack is zonder twijfel een goede gitarist die soms klinkt als Gallagher en regelmatig neigt naar Gary Moore, maar de beste zanger zal hij nooit worden denk ik dan. Zeer lange eerste set, 12 nummers en meer dan 1u en 20 minuten. Veel te lang en dan begint het te vervelen. Als hij daarenboven erin slaagt om ‘Rock Me Baby’, song geschreven in 1951 door Lil’ Son Jackson, vakkundig te verkrachten, dan had ik het wel gehad. Tijd voor de pauze dacht ik dan en de man bediende mij op mijn wenken.

De pauze was meer dan welkom om op adem te komen van al dat gitaargeweld. De commentaren waren wat gemengd had ik de indruk en ik zag toch aan een aantal aanwezigen hun biezen pakken en huiswaarts keren. Effe op de tanden bijten en een Duveltje verzachtte de zaak wel. Tijdens de pauze had McCormack zich achteraan de joint geïnstalleerd, gewapend met een akoestische gitaar en speelde daar twee nummers. Vermoedelijk de twee beste van de avond maar ze gingen verloren in het massale geroezemoes, gezien niemand had gezien dat de man daar iets aan het doen was. Jammer maar helaas.

Hierna keerde het trio terug richting podium en kregen we een copy-paste van de eerste set. Persoonlijk vond ik het iets beter en ook vooral korter. Ik heb wel kunnen genieten van ‘Great Famine’, ‘Angel Of Love’ en ‘Letter To My Son’. Drie iets rustigere songs met fijne teksten. Het instrumentale ‘Mystica’ was geschreven samen met Jan Akkerman bleek, en je kon diens signatuur in de muziek duidelijk herkennen, maar alweer snerpte de gitaar net iets te veel naar mijn zin. ‘That’s Rock ’n Roll’ bracht ietwat animo en een beetje soelaas en werd gevolgd door ‘Cold Cold Heart’ en ‘Falsely Accused’, song geschreven met wijlen Rory Gallagher, en waar diens sound duidelijk naar boven kwam. Afsluiten deed het trio met Rory’s ‘Shadow Play’ en dat was dan weer supergoed.

Eamonn had niet veel nodig om wat bissers te brengen startend met ‘Sweet Home Chicago’, wat voor mij compleet de mist in ging om af te sluiten met ‘Johnny B Good’. Wat wel in de smaak viel was de schitterende drumsolo van Alex Wentz en een verwoestende bassolo van Eddie Karg, die alweer hun uitzonderlijke kwaliteiten bewezen.

Doek over dit optreden. Tja, wat hiervan te vinden? Gitaar, gitaar en nog eens gitaar. Veel blues heb ik hier niet echt teruggevonden. Wederom bewezen dat dit zeker niet mijn ding is, maar dat er wel een publiek voor bestaat, dus wie ben ik? Maar fan van dit genre zal ik dus nooit worden. Ik kijk dus al uit naar het volgend optreden want dan hebben ze DK Harrell op bezoek en dat wordt duidelijk andere, en naar mijn normen, betere koek. Wie echter nog geen kaartje heeft weten te bemachtigen is er echter aan voor de moeite want de joint is alweer uitverkocht. Helaas pindakaas. Het leven is aan de rappe, gasten!!!

Marcel